پوک و تهی کردن کلمات از معنای متعارف و اصلی شان جایگاه ویژه ای در حکومت های فاشیست و توتالیتر دارد . بهترین نمونه هایش را در شاهکار اُرول ( رمان 1984 ) می توان دید .
مورد نسبتا جدید آن اما جابجا شدن دو کلمه ضارب و تروریست است در رسانه های غربی . ضارب یا ( اَساسین ) به فرد یا افرادی گفته می شود که هدف مشخصی دارند و جهت به قتل رساندن یک یا چند نفرکه حکم حذفشان از بالا صادر شده است به کار گرفته می شوند . خواجه نظام الملک و مهاتما گاندی در شمار معروفترین قربانیان ضاربین هستند . باندهای مافیائی و سازمان های جاسوسی همواره تعدادی از این ضاربین حرفه ای در اختیار دارند که کارشان را خوب بلدند و از صدمه زدن به مردم و افرادی که حکمی برای قتلشان دریافت نکرده اند پرهیز می کنند . جدیدترین نمونه اش افرادی است که جهت کشتن خاشقچی از عربستان اعزام شده بودند .
تروریست اما همانطور که از اسمش پیداست جهت ایجاد رعب و وحشت در میان شهروندان به کار گرفته می شود. هدف او نه فردی مشخص مانند خاشقچی یا بختیار ، بلکه مردم بی گناهی هستند که به مناسبت های گوناگون در محلی گرد آمده اند . او غالبا سعی می کند بیشترین صدمه را بزند . هفته ای نیست که در کشورهائی مانند افغانستان ، پاکستان و عراق یکی از این حملات به وقوع نپیوندد و هر از گاهی در جهان غرب نیز
اما آنچه به کارکرد زبان مربوط می شود این است که از منظر رسانه های غرب اگر ضارب مسلمان و یا از کشورهای متخاصم باشد تروریست خطاب می شود و اگر از خودشان باشد ضارب و تک تیر انداز و کارمند اداره جاسوسی است که بر پرده سینما نهایتا در هیئت جیمز باند و رمبو ظاهر می شود .